Miodek.

Mówi się, że to co zdrowe musi być niedobre na szczęście są wyjątki i miód jest tego doskonałym przykładem. Jestem od niego prawie uzależniona. Nie wyobrażam sobie śniadania bez przynajmniej jednej łyżki tego płynnego złota. Dla mnie miód i herbata prawdziwe eliksiry zdrowia i długowieczności. Dlatego pomyślałam, że poświecę im kilka postów. Dziś zaczniemy od informacji ogólnych a w następnych wpisach postaram się opisać rodzaje miodu oraz jego właściwości lecznicze. Zapraszam! 

Miód pszczeli - Historia.

Pszczoły żyją na kuli ziemskiej od prawie 40milionów lat. Na wybrzeżach Jutlandii i Sambii znaleziono ślady miodu w bursztynie, którego wiek szacuje się na 30mln lat. W epoce kamiennej miód miał dla człowieka duże znaczenie jako pokarm. Na malowidle naskalnym sprzed 12000 lat,

znajdującym się w pobliżu Walencji widać kobietę odbierającą miód. Ludzie pierwotni mieli w zdobywaniu miodu dwa poważne problemy : jednym były niedźwiedzie, drugi pszczoły. Miód był jednak tak pożądany, że zbieracze miodu godzili się z użądleniami. Oprócz miodu jedli pyłek kwiatowy, czerw, czyli larwy, a więc całą zawartość plastrów, stanowiącą wysokowartościowy pokarm białkowy. Także u najstarszych ludów cywilizowanych archeolodzy znaleźli świadectwa spożywania miodu oraz stosowania go do celów medycznych. Starożytni Egipcjanie, Babilończycy, Sumerowie, Chińczycy cenili własności lecznicze miodu pszczelego. Funkcjonował handel miodem. Pszczoły trzymano głównie w ulach z gliny. Miód znaleziono w grobowcach faraonów jako jeden z elementów pochówku, czczono pszczoły gdyż była symbolem faraona. Już 2500 lat przed naszą erą ludzie używali miodu do leczenia ran. Na malowidłach egipskich powstałych ok. 1530 r p.n.e. przedstwione są przepisy na maść z miodu, mające zastosowanie w leczeniu schorzeń żołądka, kamicy nerkowej, zasłabnięć i zaparć. Hipokrates stosował miód w przypadkach gorączki, a okłady miodowe na ropiejące rany i owrzodzenia Za czasów królowej Hatszepsut godłem Górnego Egiptu była pszczoła miodna. W okresie panowanie Ramzesa II wysokim urzędnikom wypłacano część wynagrodzenia w postaci miodu. U Sumerów znaleziono glinianą tabliczkę, na której znajdowały się przepisy zawierające miód. Babilończycy wytwarzali lekarstwa z miodem.

Richard Paton (1717 - 1791),
 brytyjski malarz

U Hetytów miód był urzędowo reglamentowany. Hipokrates, prekursor medycyny zalecał miód do stosowania wewnętrznego i zewnętrznego w gorączce, w celu odwodnienia i odtrucia, do leczenia ran, jako środek dietetyczny i kosmetyczny, a jego uczniowie znali ponad 300 przepisów z zastosowaniem miodu. W Rzymie pszczelarstwo przeżyło rozkwit, a pszczelimi rodzinami opiekowali się wyznaczeni niewolnicy.
Miód miał znaczenie również w chrześcijaństwie.Jezus spożył plaster miodu na oczach swoich uczniów, żeby przekonać ich o tym , że zmartwychwstał. Aż do VI wieku chrzczeni ludzie dostawali miód i mleko.
 Miód pitny znano już w starożytności. Prawdopodobnie wiedza pochodzi od 

Rzymian. Różne rodzaje miodu pitnego były popularne w średniowiecznej Polsce. Pszczelarze i bartnicy tworzyli odrębną grupę zawodową, kto podbierał miód od ich pszczół, ryzykował życiem.

Miód – Co to takiego?

To słodki produkt spożywczy, wytwarzany przez pszczoły miodne lub inne odmiany i gatunki pszczół, poprzez przetwarzanie nektaru kwiatowego roślin miododajnych, a także niektórych wydzielin występujących na liściach drzew iglastych. Pszczoły gromadzą go w plastrze, gdzie ulega dojrzewaniu. W zależności od surowca, z jakiego powstał miód, wyróżnia się miody: nektarowe (kwiatowe), spadziowe, mieszane (nektarowo-spadziowe lub spadziowo-nektarowe). Miód może mieć konsystencję gęstego płynu lub stałą, a barwę od białej, poprzez jasnożółtą aż do brunatno-brązowej a nawet zielonkawej. Miody jasne są delikatniejsze w smaku, smak ciemnych jest zazwyczaj ostry. . W postaci płynnej nosi nazwę patoka, w postaci zestalonej (skrystalizowanej) krupiec.

 Skad mamy miód? 

Miód produkują pszczoły, znosząc do ula nektar kwiatowy lub spadź. Pod wpływem enzymów i kwasu mrówkowego (HCOOH) sacharoza przekształca się w przewodzie pokarmowym pszczoły w glukozę i fruktozę, których mieszaninę potocznie zwie się cukrem inwertowanym. Do wyprodukowania 1kg miodu kwiatowego jedna pszczoła musi zebrać nektar z co najmniej 3 milionów kwiatów, pokonując przy tym trasę o łącznej długości odpowiadającej sześćdziesięciokrotnemu okrążeniu ziemi. Pszczoła zbiera nie tylko nektar i pyłek ale także spadź. Pszczoła miodna może za jednym razem dostarczyć do ula: 60mg nektaru, spadzi i wody. Gdy pszczoły oblatują kwiaty, zbierając nektar, na ich ciele odkłada się pyłek kwiatowy. Podczas lotu pszczoła zbiera pyłek do koszyczków na tylnych odnóżach i przenosi go do ula. W miodach kwiatowych może być do 100 tys. ziaren pyłku w 10g miodu. Są jednak tak drobne że nie widać ich gołym okiem. Dzięki temu można w razie wątpliwości stwierdzić z jakich roślin pochodzi miód - oczywiście laboratoryjnie. Nektar i spadź zbierane przez pszczoły nazywamy pożytkiem. Robotnice przynoszą go do ula.

Tam już pszczoły nielotne przenoszą kilkakrotnie podany nektar z języczka do wola miodowego, wzbogacając go przy tym o enzymy. Tak przygotowany nektar złożony zostaje w komórkach plastra. Następnie odparowywana jest woda do zawartości ok. 17%-20%. Zapobiegnie to w późniejszym okresie fermentacji miodu. Dojrzały miód jest zasklepiany przez pszczoły woskowymi wieczkami. Jeśli w okresie zbierania nektaru pszczoły przynoszą do ula także spadź pszczelarz uzyska ze swoich uli miody mieszane: nektarowo-spadziowe lub spadziowo-nektarowe. Miód zrobiony przez pszczoły w przewadze z nektaru jednej rośliny nazywamy miodem odmianowym. Jeżeli powstał z nektaru wielu roślin kwitnących w tym samym okresie nazywany jest wielokwiatowym.

Krystalizacja?

Miód ulega krystalizacji jest to naturalna cecha miodu, krystalizacja następuje w różnym terminie od miodobrania, najszybciej krystalizują miody rzepakowe i wielokwiatowe, długo nie krystalizują miody akacjowe, gdyż osiadają większą zawartość fruktozy. Krystalizacja nie pogarsza jakości miodu Płynność miodu można przywrócić poprzez jego delikatne ogrzewanie. Pamiętając jednak o tym, że jest to substancja „żywa”. Dlatego należy przy przechowywaniu i stosowaniu zachowywać wszystkie zasady, jakie stosujemy do organizmów żywych, np. nie narażać na temperaturę przekraczającą 42°C, unikać narażenia na wilgoć i promieniowanie świetlne. Miód powinien bowiem być przechowywany w temperaturze 6-10°C, w szczelnych naczyniach, nie wchodzących z nim w reakcje chemiczne, w pomieszczeniu bez dostępu światła.

Ciekawostki 

•  W grobowcach faraonów znajdowano miód nadal nadający się do spożycia. 
• Aby wytworzyć 1 kg miodu, pszczoły muszą przysiąść około 4 miliony razy na kwiatach lub liściach, przy czym jedna pszczoła w ciągu całego swojego życia produkuje mniej więcej jedną łyżeczkę miodu. W zależności od gatunku rośliny (pożytku), z której pszczoły zebrały pyłek, miody różnią się od siebie konsystencją, barwą, zapachem i smakiem. Od tej ciężkiej pracy wykonywanej przez pszczoły pochodzi powiedzenie: Pracowity jak pszczoła. 
• W niektórych rejonach (na przykład na Kaukazie, w Nowej Zelandii) występują rzadkie, trujące odmiany miodu. Ich szkodliwość wynika z właściwości nektaru. Typowym przykładem rośliny o trującym nektarze jest azalia pontyjska. Zatrucie takim miodem, mimo ciężkiego przebiegu, jest niegroźne dla życia i mija po kilkunastu godzinach. W smaku nie różnią się specjalnie od normalnego miodu. 
• Miód w dawnych czasach był przez okres miesiąca spożywany przez nowożeńców jako środek wzmacniający, celem uzyskania zdrowego potomstwa. Dlatego mówimy "miesiąc miodowy". 
• Pszczoły rozróżniają kolory: biały, czarny, żółty, niebieski. Inne kolory są dla nich kolorami szarymi.

 

 Miód falszywy, czy prawdziwy? 

Domowym sposobem trudno sprawdzić, czy miód nie jest podrobiony. Dobrej próbki nie można bowiem poznać ani po smaku, ani tym bardziej po kolorze, bo miody mają całą paletę odcieni barw i smaków. Obecność mąki lub krochmalu w miodzie można poznać po dodaniu paru kropel jodyny. Zmiana barwy na czarną lub niebieską świadczy o obecności mąki. Domieszkę kredy rozpoznaje się po burzeniu się miodu, wtedy gdy dodamy do niego octu lub innego kwasu. Miód można poddać jeszcze jednej próbie (jeśli jest płynny, nie skrystalizowany). Kropla miodu prawdziwego nie będzie toczyć się po wygładzonej powierzchni, tak jak to się dzieje z kroplą miodu zafałszowanego.

źródła:
 www.pinterest.com
nothingbuthoney.blogspot.com
www.miodziaz.waw.pl
pl.wikipedia.org
www.pasieka_gol.republika.pl
a-jutrem-zajme-sie-jutro.blogspot.com
www.mowimyjak.pl